Een dag om stil van te worden

Vandaag heb ik de taak om het dagverslag te typen en eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin in. Het liefst zou ik nu ergens een potje willen janken na alle indrukken van vandaag. Al starend naar het scherm stromen de tranen over mijn wangen.

We zijn vandaag bij de straatkinderen geweest in een sloppenwijk. Afgelopen dinsdag waren we ook al in een sloppenwijk, maar hoe dit was..... Het valt niet te beschrijven. In de voorwijk viel er al een diepe stilte in de auto bij het aanzicht er van. Het was het aanzicht van een vuilnisbelt waar mensen overheen liepen en waar kinderen rond hingen, en dan was dit nog maar de voorwijk.

Van de auto naar de plek waar we moesten zijn werd 1 van ons beroofd van de sieraden. We waren gewaarschuwd. De tassen werden wat strakker aangetrokken en we gingen wat strategischer lopen. We gingen naar een krot toe die door een CBC student van Oeganda wordt gehuurd. Onderweg er naar toe had ik al besloten om mezelf emotioneel af te sluiten ik bleek niet de enige te zijn, de meeste van ons hadden dit inmiddels ook al gedaan. Bij het aanblik van de kinderen die tussen de meest trieste omstandigheden die ik ooit heb gezien kwamen de tranen opzetten. Maar we waren er juist voor hun, om hun een fijne, leuke middag te geven. Dus jezelf maar even afsluiten.

In de krot van 3m1 bij 15m1 zaten ondertussen al rond de vijftig straatkinderen. De een heeft een versleten voetbalshirt aan de andere heeft niet meer dan een katoenen doek om zich heen. David, de CBCstudent, die zelf ook 3 jaar een straatkind is geweest heeft 1 dag in de week een programma met hun en vandaag mogen wij met hem meelopen. Bij de opening van de dag wordt het evangelie verkondigd. Het is indrukwekkend en raakt me diep als de kinderen onder deze omstandigheden David naroepen met 'God is Good, all the time'.

Na de intro mochten wij de kinderen eten geven. Uit een grote ton wordt pap opgeschept en met twee broodjes en een banaan krijgen de kinderen de enige echte lunch van de week. Aan de harde blik in de ogen valt te zien dat de kinderen in overlevingsstand staan. Handig en snel wordt brood weggestopt in tasjes om later in de week nog een stukje te hebben.

We gaan vervolgens naar het voetbalveld toe verder in de wijk. In de wijk gebeurt van alles aan activiteiten om van niets iets te maken om dat te kunnen verkopen. Al springend over kanaaltjes en Vuurtjes worstelen wij ons met alle kinderen door de wijk heen naar het voetbalveld. Het voetbalveld bleek echter een hellend stuk grond te zijn met overal stenen.

In de ochtend hadden wij nog snel een programma in elkaar gedraaid, maar ondertussen zijn wij gewend aan flexibel zijn en weken we al snel van het programma af. We wilden Hollandse spelletjes doen zoals; koekhappen, spijkerpoepen en waterfles gooien, maar het werd een voetbaltoernooi. We hadden mooie linten gemaakt om de teams te kunnen onderscheiden maar uit het niets kwam een man aanlopen met echte voetbaltenues, dat deze kwamen van een Nederlandse amateurclub gaf dit de middag toch nog een Hollands tintje.

Waar wij op mooie sportschoentjes konden voetballen, voetbalde de kinderen op hun blote voeten over de harde grond. Ondertussen had Marinus zijn medische praktijk ingericht, dit bestond uit een bankje met medicijnen en verband en een behandelbankje. De straatkinderen krijgen gratis medische behandeling en dat kunnen ze goed gebruiken. Ruim 3 uur lang heeft Marinus medische behandelingen gegeven.

Het team van Marja en Jacob was de grote winnaar van voetbaltoernooi en ondertussen waren de kleinste met bellenblazen druk aan de gang. Wat is het mooi om te zien dat de kinderen er van kunnen genieten, ze te zien glimlachen en voor even trieste omstandigheden kunnen vergeten. Rond een uur of twee gaan we weer richten de krot van David. De kinderen zoeken snel een plek op de banken en waar er in de ochtend nog rond de vijftig kinderen zaten is dat aantal nu flink toegenomen.

De dampende tonnen met rijst staan al op de kinderen te wachten maar eerst wordt nog het evangelie verteld en mag Jan nog een spreekje geven. Op dat moment openen echter de sluisen van de hemel en op de zinken daken valt de stem van Jan en de tolk weg onder het gekletter van de regen. Waren de omstandigheden bij droog weer al diep en diep triest wordt het nu nog een tandje erger. Het dak is niet waterdicht en de wanden ook niet, overal komt regenwater naar binnen, en de harde vloer veranderd al snel in een vieze modderpoel en dan te beseffen dat hier ook gewoon kinderen slapen. Ook maar weer slikken en doorgaan, nu niet teveel bij stil staan het is namelijk tijd om het eten uit te delen. Al grijpen proberen de kinderen aan hun eten te komen, gelukkig lopen er een paar straatleiders rond die alles nog in redelijk goede banen lijdt.

Na het eten gaan wij weer terug naar ons guesthouse. Aan de vele box'en, handen schudden en glimlachende gezichten te zien hebben wij toch een klein stukje licht mogen brengen bij de kinderen.

In het guesthouse aangekomen maar snel douchen, even stil staan onder een warme straal en laten indringen wat er die ochtend is gebeurt en het maar niet kunnen beseffen.

Het is ondertussen ons laatste avond in Oeganda en we gaan uit eten met Hans, fam, van der Pol en onze Afrikaanse vrienden. Hoe gek is het om vanuit de trieste omstandigheden in de middag je in een luxe restaurant te bevinden. Maar snel schakelen zijn we inmiddels gewend.

Onder het genot van een heerlijke pizza worden mooie woorden over elkaar uitgesproken en mogen wij de mensen zegenen en worden wij gezegend. Naar een mooi afscheid trekken wij ons terug in het guesthouse.

Het was een dag die een diepe, diepe indruk op ons allen heeft gemaak en heeft ons leven veranderd.