Een dag om stil van te worden
Door: Allart
21 April 2016 | Oeganda, Kampala
Vandaag heb ik de taak om het dagverslag te typen en eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin in. Het liefst zou ik nu ergens een potje willen janken na alle indrukken van vandaag. Al starend naar het scherm stromen de tranen over mijn wangen.
We zijn vandaag bij de straatkinderen geweest in een sloppenwijk. Afgelopen dinsdag waren we ook al in een sloppenwijk, maar hoe dit was..... Het valt niet te beschrijven. In de voorwijk viel er al een diepe stilte in de auto bij het aanzicht er van. Het was het aanzicht van een vuilnisbelt waar mensen overheen liepen en waar kinderen rond hingen, en dan was dit nog maar de voorwijk.
Van de auto naar de plek waar we moesten zijn werd 1 van ons beroofd van de sieraden. We waren gewaarschuwd. De tassen werden wat strakker aangetrokken en we gingen wat strategischer lopen. We gingen naar een krot toe die door een CBC student van Oeganda wordt gehuurd. Onderweg er naar toe had ik al besloten om mezelf emotioneel af te sluiten ik bleek niet de enige te zijn, de meeste van ons hadden dit inmiddels ook al gedaan. Bij het aanblik van de kinderen die tussen de meest trieste omstandigheden die ik ooit heb gezien kwamen de tranen opzetten. Maar we waren er juist voor hun, om hun een fijne, leuke middag te geven. Dus jezelf maar even afsluiten.
In de krot van 3m1 bij 15m1 zaten ondertussen al rond de vijftig straatkinderen. De een heeft een versleten voetbalshirt aan de andere heeft niet meer dan een katoenen doek om zich heen. David, de CBCstudent, die zelf ook 3 jaar een straatkind is geweest heeft 1 dag in de week een programma met hun en vandaag mogen wij met hem meelopen. Bij de opening van de dag wordt het evangelie verkondigd. Het is indrukwekkend en raakt me diep als de kinderen onder deze omstandigheden David naroepen met 'God is Good, all the time'.
Na de intro mochten wij de kinderen eten geven. Uit een grote ton wordt pap opgeschept en met twee broodjes en een banaan krijgen de kinderen de enige echte lunch van de week. Aan de harde blik in de ogen valt te zien dat de kinderen in overlevingsstand staan. Handig en snel wordt brood weggestopt in tasjes om later in de week nog een stukje te hebben.
We gaan vervolgens naar het voetbalveld toe verder in de wijk. In de wijk gebeurt van alles aan activiteiten om van niets iets te maken om dat te kunnen verkopen. Al springend over kanaaltjes en Vuurtjes worstelen wij ons met alle kinderen door de wijk heen naar het voetbalveld. Het voetbalveld bleek echter een hellend stuk grond te zijn met overal stenen.
In de ochtend hadden wij nog snel een programma in elkaar gedraaid, maar ondertussen zijn wij gewend aan flexibel zijn en weken we al snel van het programma af. We wilden Hollandse spelletjes doen zoals; koekhappen, spijkerpoepen en waterfles gooien, maar het werd een voetbaltoernooi. We hadden mooie linten gemaakt om de teams te kunnen onderscheiden maar uit het niets kwam een man aanlopen met echte voetbaltenues, dat deze kwamen van een Nederlandse amateurclub gaf dit de middag toch nog een Hollands tintje.
Waar wij op mooie sportschoentjes konden voetballen, voetbalde de kinderen op hun blote voeten over de harde grond. Ondertussen had Marinus zijn medische praktijk ingericht, dit bestond uit een bankje met medicijnen en verband en een behandelbankje. De straatkinderen krijgen gratis medische behandeling en dat kunnen ze goed gebruiken. Ruim 3 uur lang heeft Marinus medische behandelingen gegeven.
Het team van Marja en Jacob was de grote winnaar van voetbaltoernooi en ondertussen waren de kleinste met bellenblazen druk aan de gang. Wat is het mooi om te zien dat de kinderen er van kunnen genieten, ze te zien glimlachen en voor even trieste omstandigheden kunnen vergeten. Rond een uur of twee gaan we weer richten de krot van David. De kinderen zoeken snel een plek op de banken en waar er in de ochtend nog rond de vijftig kinderen zaten is dat aantal nu flink toegenomen.
De dampende tonnen met rijst staan al op de kinderen te wachten maar eerst wordt nog het evangelie verteld en mag Jan nog een spreekje geven. Op dat moment openen echter de sluisen van de hemel en op de zinken daken valt de stem van Jan en de tolk weg onder het gekletter van de regen. Waren de omstandigheden bij droog weer al diep en diep triest wordt het nu nog een tandje erger. Het dak is niet waterdicht en de wanden ook niet, overal komt regenwater naar binnen, en de harde vloer veranderd al snel in een vieze modderpoel en dan te beseffen dat hier ook gewoon kinderen slapen. Ook maar weer slikken en doorgaan, nu niet teveel bij stil staan het is namelijk tijd om het eten uit te delen. Al grijpen proberen de kinderen aan hun eten te komen, gelukkig lopen er een paar straatleiders rond die alles nog in redelijk goede banen lijdt.
Na het eten gaan wij weer terug naar ons guesthouse. Aan de vele box'en, handen schudden en glimlachende gezichten te zien hebben wij toch een klein stukje licht mogen brengen bij de kinderen.
In het guesthouse aangekomen maar snel douchen, even stil staan onder een warme straal en laten indringen wat er die ochtend is gebeurt en het maar niet kunnen beseffen.
Het is ondertussen ons laatste avond in Oeganda en we gaan uit eten met Hans, fam, van der Pol en onze Afrikaanse vrienden. Hoe gek is het om vanuit de trieste omstandigheden in de middag je in een luxe restaurant te bevinden. Maar snel schakelen zijn we inmiddels gewend.
Onder het genot van een heerlijke pizza worden mooie woorden over elkaar uitgesproken en mogen wij de mensen zegenen en worden wij gezegend. Naar een mooi afscheid trekken wij ons terug in het guesthouse.
Het was een dag die een diepe, diepe indruk op ons allen heeft gemaak en heeft ons leven veranderd.
We zijn vandaag bij de straatkinderen geweest in een sloppenwijk. Afgelopen dinsdag waren we ook al in een sloppenwijk, maar hoe dit was..... Het valt niet te beschrijven. In de voorwijk viel er al een diepe stilte in de auto bij het aanzicht er van. Het was het aanzicht van een vuilnisbelt waar mensen overheen liepen en waar kinderen rond hingen, en dan was dit nog maar de voorwijk.
Van de auto naar de plek waar we moesten zijn werd 1 van ons beroofd van de sieraden. We waren gewaarschuwd. De tassen werden wat strakker aangetrokken en we gingen wat strategischer lopen. We gingen naar een krot toe die door een CBC student van Oeganda wordt gehuurd. Onderweg er naar toe had ik al besloten om mezelf emotioneel af te sluiten ik bleek niet de enige te zijn, de meeste van ons hadden dit inmiddels ook al gedaan. Bij het aanblik van de kinderen die tussen de meest trieste omstandigheden die ik ooit heb gezien kwamen de tranen opzetten. Maar we waren er juist voor hun, om hun een fijne, leuke middag te geven. Dus jezelf maar even afsluiten.
In de krot van 3m1 bij 15m1 zaten ondertussen al rond de vijftig straatkinderen. De een heeft een versleten voetbalshirt aan de andere heeft niet meer dan een katoenen doek om zich heen. David, de CBCstudent, die zelf ook 3 jaar een straatkind is geweest heeft 1 dag in de week een programma met hun en vandaag mogen wij met hem meelopen. Bij de opening van de dag wordt het evangelie verkondigd. Het is indrukwekkend en raakt me diep als de kinderen onder deze omstandigheden David naroepen met 'God is Good, all the time'.
Na de intro mochten wij de kinderen eten geven. Uit een grote ton wordt pap opgeschept en met twee broodjes en een banaan krijgen de kinderen de enige echte lunch van de week. Aan de harde blik in de ogen valt te zien dat de kinderen in overlevingsstand staan. Handig en snel wordt brood weggestopt in tasjes om later in de week nog een stukje te hebben.
We gaan vervolgens naar het voetbalveld toe verder in de wijk. In de wijk gebeurt van alles aan activiteiten om van niets iets te maken om dat te kunnen verkopen. Al springend over kanaaltjes en Vuurtjes worstelen wij ons met alle kinderen door de wijk heen naar het voetbalveld. Het voetbalveld bleek echter een hellend stuk grond te zijn met overal stenen.
In de ochtend hadden wij nog snel een programma in elkaar gedraaid, maar ondertussen zijn wij gewend aan flexibel zijn en weken we al snel van het programma af. We wilden Hollandse spelletjes doen zoals; koekhappen, spijkerpoepen en waterfles gooien, maar het werd een voetbaltoernooi. We hadden mooie linten gemaakt om de teams te kunnen onderscheiden maar uit het niets kwam een man aanlopen met echte voetbaltenues, dat deze kwamen van een Nederlandse amateurclub gaf dit de middag toch nog een Hollands tintje.
Waar wij op mooie sportschoentjes konden voetballen, voetbalde de kinderen op hun blote voeten over de harde grond. Ondertussen had Marinus zijn medische praktijk ingericht, dit bestond uit een bankje met medicijnen en verband en een behandelbankje. De straatkinderen krijgen gratis medische behandeling en dat kunnen ze goed gebruiken. Ruim 3 uur lang heeft Marinus medische behandelingen gegeven.
Het team van Marja en Jacob was de grote winnaar van voetbaltoernooi en ondertussen waren de kleinste met bellenblazen druk aan de gang. Wat is het mooi om te zien dat de kinderen er van kunnen genieten, ze te zien glimlachen en voor even trieste omstandigheden kunnen vergeten. Rond een uur of twee gaan we weer richten de krot van David. De kinderen zoeken snel een plek op de banken en waar er in de ochtend nog rond de vijftig kinderen zaten is dat aantal nu flink toegenomen.
De dampende tonnen met rijst staan al op de kinderen te wachten maar eerst wordt nog het evangelie verteld en mag Jan nog een spreekje geven. Op dat moment openen echter de sluisen van de hemel en op de zinken daken valt de stem van Jan en de tolk weg onder het gekletter van de regen. Waren de omstandigheden bij droog weer al diep en diep triest wordt het nu nog een tandje erger. Het dak is niet waterdicht en de wanden ook niet, overal komt regenwater naar binnen, en de harde vloer veranderd al snel in een vieze modderpoel en dan te beseffen dat hier ook gewoon kinderen slapen. Ook maar weer slikken en doorgaan, nu niet teveel bij stil staan het is namelijk tijd om het eten uit te delen. Al grijpen proberen de kinderen aan hun eten te komen, gelukkig lopen er een paar straatleiders rond die alles nog in redelijk goede banen lijdt.
Na het eten gaan wij weer terug naar ons guesthouse. Aan de vele box'en, handen schudden en glimlachende gezichten te zien hebben wij toch een klein stukje licht mogen brengen bij de kinderen.
In het guesthouse aangekomen maar snel douchen, even stil staan onder een warme straal en laten indringen wat er die ochtend is gebeurt en het maar niet kunnen beseffen.
Het is ondertussen ons laatste avond in Oeganda en we gaan uit eten met Hans, fam, van der Pol en onze Afrikaanse vrienden. Hoe gek is het om vanuit de trieste omstandigheden in de middag je in een luxe restaurant te bevinden. Maar snel schakelen zijn we inmiddels gewend.
Onder het genot van een heerlijke pizza worden mooie woorden over elkaar uitgesproken en mogen wij de mensen zegenen en worden wij gezegend. Naar een mooi afscheid trekken wij ons terug in het guesthouse.
Het was een dag die een diepe, diepe indruk op ons allen heeft gemaak en heeft ons leven veranderd.
-
21 April 2016 - 21:49
Jorijn:
Indrukwekkend en kwetsbaar beschreven Allart. Jullie hebben deze kids een onvergetelijke dag bezorgd. Hoe kostbaar... Het zal Zijn uitwerking hebben.
Ondanks de pittige dag...geniet nog even intens van de laatste uren Afrika en schitter maar raak!
Ik zie er naar uit jullie weer te ontmoeten! Jullie zijn kanjers. -
21 April 2016 - 22:01
Jacolien :
Wat een mooi verslag Allart. Ik begrijp heel goed wat jullie meemaken. En dan je emoties uitschakelen is de enige optie. Ik zie er naar uit om jullie weer te ontmoeten en onze verhalen en belevenissen te delen. Een hele goede terugreis. Iedereen een dikke knuffel groetjes Jacolien -
21 April 2016 - 22:52
Anje:
Allart, het is heel wat anders dan er over lezen hè! Dat onderdrukken van je emoties, het wegklikken van je tranen, vooral bij kinderleed. Het is werkelijk zoals jij beschrijft, hartverscheurend. Ik heb ook mijn hart verloren aan de kinderen en kan ze niet vergeten. Ben verlangend jullie verhalen te horen! Ik wens jullie een zeer voorspoedige thuisreis!! Jullie hebben veel om op terug te kijken! Nou lieverds, zet hem oo nog even en tot gauw, God bless you. -
21 April 2016 - 23:05
Elly:
Wat heb je dat mooi omschreven Allart!
Ja wat leven vele kinderen onder erbarmelijke omstandigheden, je hart huilt ik begrijp het helemaal. Hele goede en veilige terugreis groeten aan de groep
Ben erg benieuwd naar jullie missiontrip presentatie! -
22 April 2016 - 01:43
Greta:
Mooi hoe jij ons meeneemt in jullie ervaringen Allart. Het komt ook voor ons een beetje dichterbij op die manier. Ontroerend om te lezen.
Mooie ervaringen die je opbergt in je hart en je moet gaan verwerken.
twee werelden, en maar schakelen, dat doet wat met je.
Ik heb ook de filmpjes bekeken op fb van Jan. Dat was ook bijzonddr
Nou joh, ik wens jullie nog een hele goeie tijd toe op weg naar de afronding. Zie weer uit naar jullie en jullie verhalen.Zegen! -
22 April 2016 - 08:44
Jeroen:
Heftig, broer! Ik weet nog dat ik twee jaar geleden na mijn reis naar Roemenië ook een week van slag was van de armoede, die ik gezien had.
Indrukwekkend om je verhaal te lezen. Je leest gewoon wat er in jouw hart leeft!
Gezegende terugreis! -
22 April 2016 - 09:32
Gre:
Ja, Allart, als ik dit zo lees, is het zo te begrijpen,,dat je zit te huilen achter je scherm. Wat zijn wij dankbaar, dat jullie op deze missiontrip de Liefde van God uitgedeeld hebben , Zijn Woorden hebben gesproken.
Als ik bedenk, dat het Woord van God nooit ledig weer keert, kan het niet anders dan dat deze straatkinderen een parel meedragen in hun hart, van wat zij mee hebben gemaakt met jullie.
De man die ineens met voetbalshirts aan kwam lopen kan zomaar een engel geweest zijn, door God gestuurd op het juiste moment om een extra zegen mee te geven .
Als je weer thuis bent zal het onwerkelijk zijn,,dat je dit allemaal hebt meegemaakt .
Voor jullie hele Oegandateam: weet jullie gezegend, en neem je tijd om dit alles een plek te geven.:-) :-)) -
22 April 2016 - 16:24
Marijke:
Indrukwekkend verslag, Allart. Ja, dit heeft impact op je leven..... Ik zie uit naar 9 mei wanneer jullie terug zijn op school en wij mogen horen en zien wat dit allemaal met jullie heeft gedaan. Levensveranderende ervaringen...... We zijn jullie dankbaar!
Terwijl ik dit schrijf zijn jullie alweer onderweg naar Nederland.... Weet je gezegend in Zijn bescherming.
Tot gauw!
-
22 April 2016 - 17:31
Judith:
Fijn dat je ondanks je tegenzin toch hebt geschreven, en ons zo een indruk van jullie dag gaf. Dank je wel daarvoor! Het is steeds bijzonder indrukwekkend om te lezen. Goede reis nu terug. Voor jullie heerlijk dat het vakantie is, tijd om alles te zlaten bezinken en uit te rusten. Hoop dat jullie daar ook van kunnen genieten. Voor ons wel een beetje jammer dat het nog zo lang duurt ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
