20 april

Woensdag 20 april 2016

Opstaan
Al vanaf 5 uur in de morgen begint de dag zich aan ons op te dringen. De moskee laat haar gebruikelijke oproep horen. Daarna volgen een koor van dieren hun op. Ik jullie wel zeggen: als ik nu een haan of een hond zie dan wil ik ze ineens graag een trap op hun achterwerk geven. Op de bekende tijd weer opstaan en ontbijten, waarna we om half negen dachten te vertrekken. De gezichten van sommige teamleden stonden zo dat er een extra teammeeting werd ingelast. Na een rondje werd het duidelijk dat de afgelopen dagen een flinke tol hebben geëist. Sommige van ons werd het advies gegeven niet mee te doen aan bepaalde activiteiten, zodat er voor morgen weer genoeg energie is om mee te gaan naar de straatkinderen.

De Andrew Wommack boekwinkel
Allereerst werd er koers gezet naar de pinautomaat die door ons flink leeg getrokken werd: honderduizenden (shillings) werden getrokken. Met een volle portemonnee werd er koers gezet naar de boekwinkel. We werden allerhartelijkst ontvangen en rondgeleid. Het geld brandde in onze zakken, zodat we al snel een flinke stapel boeken hadden gekocht. Tot vreugde van de manager die zijn omzet tot ongekende hoogte zag stijgen. Het is een prachtige moderne winkel waar de boeken heel overzichtelijk zijn uitgestald. Ook is er een televisie waarop Andrew Wommack te horen en te zien is.

Shoppen
Toen was het voor het echte werk: we gingen naar een straatje waar allerlei kleine winkeltjes naast elkaar stonden. Alleraardigste dames stonden voor de shops en zij riepen ons naar binnen om hun geweldige waar te zien en te kopen. Jantinka moest even wennen, maar daarna sloeg zo ook helemaal door en wist van geen ophouden. Er moest voor de hele familie worden ingekocht. Voor mij betekende dat we in ieder geval een flinke quantum korting konden bedingen. Zo werden er xxxxxx gekocht voor de dochters. xxxxxx en xxxxxx voor de kleinkinderen. Voor de mannen nog kunstig versierde xxxxxx (censuur: het moet een verrassing blijven). Allart had een lieve verkoopster gevonden met wie het goed klikte, zo goed dat ze samen op de foto gingen. Een vrijgezel heeft hier een streepje voor.

Teen Challenge
Na een heerlijke lunch in de boekshop was het tijd voor de Teen Challenge. Een Ugandese opvang voor ex-verslaafden. Daarvoor moesten we nog even John Aita ophalen (onze tolk van verleden week). Deze organisatie heeft zelf contact met het CBC opgenomen en gevraagd op het CBC DE wilde geven. Natuurlijk moesten we eerst nog even het huis van John bezichtigen. Dat alles moest in 5 minuten gebeuren, maar dat lip natuurlijk weer anders. Hij ontving ons hartelijk en hij had een verse fruitsalade gemaakt van mavo en meloen. Dat moesten we eerst gezellig verorberen. Als blijk van zijn affectie voor ons kregen we ook nog een grote tas vol pinda's cadeau. Hij is namelijk pindaverkoper. Daarna toch weer in volle vaart naar het centrum. Nadat we hartelijk welkom werden geheten, werd ons uitgelegd wat ze precies deden en waarom. Daarna mochten we vragen stellen. Daarna was het tijd om de mensen zelf te ontmoeten. Er werd deze keer geen discipelschap evangelisatie gegeven. Er werd van onze groep verwacht om een woord tot hun te richten. Voordat we dat deden wilden we ze eerst een ballon geven met een Bijbeltekst erin. We lieten ze de ballonnen opblazen en en naar elkaar toe gooien. Na een bepaald signaal moesten ze de ballon die ze op dat moment vasthielden kapot maken en de tekst lezen. Velen gaven een getuigenis dat God hun de juiste tekst had gegeven. Sommige zeiden dat de tekst in het verlengde lag van een profetie al eerder gegeven, anderen zeiden erg bemoedigd te zijn door de tekst die op hun situatie sloeg. Daarna gaf Mascha een spreekje waarin ze de liefde en genade van God ook voor deze mensen aan de hand van de Bijbel uitlegde: het dwaze van God is wijzer dan dat van mensen. Daarna gingen we in gesprek met hun, we speelden en baden met elkaar. Na een hartelijk afscheid was het alweer tijd om naar de residentie van de directeur van het CBC Oeganda te gaan.

Afrikaanse dansavond
Na een kwartier aan de poort van huize Baksteen gestaan te hebben werd de poort dan toch open gedaan en konden we Hans in zijn eigen huis ontmoeten. Hij bleek een heel leuk huis te hebben met een ruime veranda waar we lekker buiten konden zitten (dat vonden de mieren en vliegen trouwens ook). Ook hier bleek een nogal overheersende haan rond te lopen die in de waan was dat het nog steeds 7 uur 's ochtends was. Hans bleek een uitstekende gastheer te zijn. Er werd zelf bier uit Nederland geserveerd. Dan was het tijd om te vertrekken naar het diner en dansshow.
We waren prima op tijd en namen de beste tafels in beslag. Het bleek een uitgekiende, professionele show te zijn met uitstekende dansers en muzikanten. Het een en ander werd zeer ludiek aan elkaar gepraat door een ervaren presentator. Toen hij vroeg uit welke landen de bezoekers kwamen, schreeuwden wij om het hardst: Holland, Holland. Aha Holland. Well we welcome the people from Holland. Goedendag, het wel erg koud bij jullie hoor. Deventer is een leuke plaats.
De dansers (dames en heren) zagen er geweldig mooi uit. De dames schudden zo erg met hun heupen dat onze ogen er bijna uit vielen. Allart wilde wel schreeuwen naar een mooie danseres: I want to marry you. Maar helaas ging zijn stem verloren in het getrommel. Verschillende landen en plaatsen uit Afrika werden uitgebeeld in dans en muziek. Wij konden hiervan genieten terwijl we lekker zaten te eten en drinken. De show eindigde dat iedereen met de dansers op de foto mochten. Zelfs Marinus ging met speer op de foto. Als allerlaatste kwamen er nog dansers met trommels op hun hoofd. Vermoeid maar tevreden reden we naar het guesthouse en doken we weer het bed in. Het was dag geweest, avond geweest, weer een prachtige dag. Dank u papa God.