Dinsdag 19 april

Dinsdag 19 april Sloppenwijken

De dag begon, net als alle andere dagen, weer vroeg. Het zijn erg lange en intensieve dagen. Vaak komen we 's avonds pas na 22:00 uur thuis en rollen we uitgeput ons bed in. Alle indrukken, het verkeer, de gesprekken, het uitreiken naar mensen, het is allemaal geweldig maar we merken dat het ook z'n tol eist. Er is geen tijd voor jezelf, we rennen gewoon door, maar genieten enorm.
Vandaag staat een bezoek aan de Glory of Christchurch op het programma, met een aantal gemeenteleden gaan we 's middags ook de sloppenwijken in.
Na een uur hobbelen en stuiteren door het verkeer, wat nog steeds een groot avontuur is, kwamen we tegen 10 uur aan in de wijk Kasubi. Niet dat het zo ver is, ca. 10 km, maar omdat het verkeer hier door de straten kruipt. Het is niet te geloven hoeveel auto's, fietstaxi's en boda boda's hier rijden. Het is net 1 grote trechter waar alles doorheen geduwd moet worden.
In de kerk werden we vriendelijk ontvangen door Dennis. Ook bisschop Herbert (zo wordt de voorganger genoemd) kwam even langs om in het kort te vertellen hoe de kerk is ontstaan. Zijn missie is: "to know Christ and make Him known". En dat is precies wat er daar gebeurt. De kerk ligt aan de rand van de sloppenwijken en er bezoeken op zondag zo'n 2000 mensen de gemeente, tijdens 2 diensten. Het is een erg nederige man met een grote visie. Ze hebben een eigen kliniek, waar mensen naast gebed ook naar toe kunnen voor kleine operaties, bevallingen, medicijnen e.d. Ze hebben een GloryBank, voor mensen geld kunnen lenen, die bij gewone banken geen leningen kunnen krijgen. Ze verstrekken microkredieten, zodat ze een eigen bedrijfje kunnen starten. Maar ze worden ook geholpen om een bedrijf op te zetten, zodat ze zelfvoorzienend kunnen worden. Ze maken geen onderscheid tussen religies, iedereen wordt geholpen. De enige voorwaarde is dat aan hen wel het evangelie wordt uitgelegd. Verder een IT afdeling en mediabusiness. Kortom het is een geweldige organisatie. De gemeenteleden houden bij toerbeurt de kerk schoon, ook de voorganger staat op die lijst. We waren allemaal flink onder de indruk.
Hierna kregen we een rondleiding door de kerk. We bezochten de kliniek, waar we meteen weer mochten bidden voor een aantal kinderen en vrouwen. We zagen de bank en IT afdeling, de kerk en de kinderkerk. De kinderen leren hier wekelijks bijbelteksten uit het hoofd.
Tijd voor lunch. Wat voor zo'n grote groep niet echt eenvoudig is. Marinus werd er op uit gestuurd om 12 chapati's te kopen. Dat duurde ongeveer een uur, omdat desbetreffende winkelier er eerst nog op uit moest om eieren en extra meel te halen en vervolgens alles nog moest bakken. Het was in ieder geval het wachten waard. Vervolgens was het tijd om de wijk in te gaan. Helaas besloot de hemel op dat moment open te gaan en een enorme hoosbui kletterde naar beneden. Geen goed moment om de sloppen in te gaan, maar na een half uur plenzen was dan daar toch het moment waar we op gewacht hadden. We vertrokken in 3-tallen de wijk in. 2 van onze groep en 1 van de gemeente. Wat een triest gezicht, vooral na een regenbui. Blubberige straatjes, piepkleine winkeltjes, alles straalde een bepaalde droefheid uit en dan waren we nog niet eens diep in de sloppenwijk, waar de huizen van een paar stenen en wat zeil of met geluk van golfplaat gemaakt zijn. Het mooie is dat mensen het hier heel gewoon vinden om samen te bidden. Wij begonnen bij een klein winkeltje en raakten in gesprek met een jong meisje dat astma had. Ze vertelde iets over haar leven en wij vertelden waarom wij hier waren. Vervolgens mochten we voor haar bidden en haar bemoedigen. We hebben meteen een zak snoepjes gekocht om aan de kinderen uit te delen. Daarna kwamen we bij een apotheek waar 2 jonge meiden in stonden, ook voor hen mochten we bidden. Hun telefoonnummer werd genoteerd en ze werden uitgenodigd om naar de Glory of Christchurch te komen. Doordat we snoepjes aan de kinderen gaven, kregen we ook snel contact met de moeders. Je geeft 1 snoepje, vervolgens rent het kind een steegje in en komt terug met een broertje of zusje. Moeder komt mee en je raakt in gesprek. Bij 1 moeder mochten we mee naar binnen. Triest om de huisjes te zien en deze was nog "luxe". Het leek op een hoekje van onze schuur. Een piepklein kamertje, waar net een bankstel en een tafeltje kon staan. Een afscheiding met een gordijntje waar ze met z'n vieren achter slapen. Al met al een oppervlakte van misschien 12 m2. Het grappigste was de kapsalon waar we binnenstapten. Er stonden 2 kappersstoelen langs de muur en een bankje waar 2 klanten zaten. Je kon er je kont niet keren, zo klein. De kapper was aan het knippen, Willem en Simon stapten af op degene in de andere stoel, een kapper zonder klant. Hij was niet gelovig maar was heel geïnteresseerd in het evangelie. Terwijl Willem en Simon aan het vertellen waren raakte ik in gesprek met een klant op de bank. Een jongeman, die aan mij vroeg wat ze aan het doen waren. Ik vertelde het en vroeg of hij ook Christen was. Dat was het geval, hij begon te vertellen dat hij pas ontslagen was en vroeg of ik wilde bidden voor hem. Terwijl ik zat te bidden voor hem, besloot de andere kapper ook een keus te maken. Zo grappig: Willem en Simon geknield in een minikapsalon, terwijl de andere kapper gewoon doorknipte en ik zat te bidden met een andere klant. De andere teams hadden ook van alles meegemaakt, waarbij het verhaal van Mascha en Allart er uit sprong. Zij raakten aan de praat
met een DJ, die ter plekke een keus maakte voor Jezus en hen meteen meenam naar zijn "club". Hier waren ongeveer 6 jongeren die ook een keus maakten. Geweldig! Allart zag de DJ wat ongemakkelijk lopen en vroeg of hij last had van zijn been. Dat bleek niet het geval, hij had ergens anders last van. Allart kon er niet echt achterkomen, totdat de man hem tussen zijn benen aanraakte. Toen ging er een lichtje branden. Allart mocht voor hem bidden en vervolgens kon hij weer gewoon lopen.
Het was weer een geweldige middag met mooie gesprekken en veel indrukken. Ik had niet staan te springen om de wijk in te gaan. Er is altijd een drempel. Maar als ik eenmaal bezig ben moeten ze mee weer mee terug slepen.
De dag was nog niet afgelopen. Snel reden we naar het guesthouse waar we 5 minuten kregen om ons op te frissen om vervolgens weer in de bus te stappen op weg naar Marinus en Marloes, waar we gingen eten. We waren benieuwd en hongerig. We werden verrast op een heerlijke Lasagne, gemaakt door een echte Italiaanse Ugandees, Mario. Wat heerlijk na 10 dagen rijst, bananenpuree, bonen en kip. Als toetje hadden we brownies met ijs. We hebben ons helemaal rond gegeten, alsof we 10 dagen niet gegeten hadden. Na het eten moesten we nog even aan het werk voor de komende dagen. Naamkaartjes voor de straatkinderen maken en bijbelteksten voor het ballonnenspel bij Teenchallenge. Intussen fixte Willem even de printer. Om 22:30 rolden we met z'n allen de bus in. Op de terugweg waren de lachsalvo's niet van de lucht, of wel?!
We beginnen echt te ruiken als Afrikanen.
Bij thuiskomst meteen bed in. Uitrusten voor een nieuwe uitdagende dag.